W drodze, listopad 2020: Po co nam ślub?

Czy będziemy żyli bez Boga?
To już wiemy na pewno: Kościół po pandemii nie będzie tym samym Kościołem, który znamy sprzed pandemii. Czy będzie gorszy? Niekoniecznie. Będzie na pewno inny. Nie wszyscy do niego wrócą – niektórzy wyprowadzili się z niego nie tylko na czas walki z koronawirusem, ale wyprowadzili się na dobre. Czy to już jest ten moment, w którym powinniśmy się martwić o nasze parafie – czy przetrwają, czy będzie miał je kto utrzymać, czy wystarczy księży, którzy będą sprawowali sakramenty i czy my wierzący staniemy się mniejszością w Polsce? Jeśli jesteście ciekawi, polecam rozmowę naszego naczelnego o. Romana Bieleckiego OP z Tomaszem Terlikowskim. 

Po co nam ślub!
A skoro mowa o sakramentach… Coraz częściej młodzi ludzi rezygnują ze ślubu. I to nie tylko ze ślubu sakramentalnego w kościele. Oni w ogóle nie chcą formalizować swoich związków. Dlaczego? Bo się boją odpowiedzialności, bo uciekają przed stabilizacją, bo patrząc na związki swoich rodziców – nie zawsze udane – nie wierzą w to, że im się uda. Dlatego… wolą nie ryzykować. Czym to skutkuje? Jak to zmienić? I jak przekonać młodych do tego, że ślub, zwłaszcza ślub sakramentalny, to naprawdę wielka wartość? 

Kłóć się i kochaj
Kto żyje w związku, nawet najlepszym i najbardziej zgodnym, dobrze wie, że co jakiś czas wybuchają kłótnie. Niektórzy myślą: Coś chyba z nami jest nie tak, skoro się kłócimy. Tymczasem kłótnie – jak przekonuje psychoterapeuta prof. Bogdan de Barbaro są czymś naturalnym, są formą dbania o higienę w związku, pod warunkiem, że się nie ranimy i nie poniżamy. Dobrej kłótni można się nauczyć. Jak? Potrzebne są odpowiednie kąty. Trochę matematyki i życie we dwoje może być lepsze! 

Grzechy nieodpuszczone
Jest takie zdanie w Piśmie Świętym: O grzechach przeciwko Duchowi Świętemu, które nie będą nam odpuszczone. Co to za grzechy? Co takiego musielibyśmy zrobić, by Pan Bóg, miłosierny Ojciec, nie chciał nam przebaczyć? Zabójstwo? Kradzież? Zdrada? Nic z tych rzeczy. Są jeszcze gorsze grzechy. Pisze o nich o. Cyprian Klahs OP. 

Oswajanie śmierci
A na koniec polecam dwie rozmowy – niełatwe. O śmierci. Bohaterem jednej z nich jest dr Paweł Grabowski, który założył pierwsze wiejskie hospicjum domowe. A teraz na zapadłej wsi buduje hospicjum stacjonarne, bo chce, żeby ludzie nie umierali w samotności.I druga – niezwykle przejmująca rozmowa. O umieraniu dziecka. O niemożności pogodzenia się z jego cierpieniem i odejściem. I o tym, że żałoba po dziecku nigdy się nie kończy…