Objawienia Bożej Miłości

Juliana to postać tajemnicza. Żyła w XIV wieku w Anglii, była pustelnicą, chociaż mieszkała w środku miasta. Nie należała do żadnego zakonu. Była mistyczką, Tomasz Merton nazwie ją „największym mistykiem angielskim” i postawi na równi z Katarzyną ze Sieny i Brygidą Szwedzką. W odróżnieniu do nich nie interesowała się jednak polityką. Bóg obdarzył ją wizjami, które szczegółowo opisała. Chcąc zrozumieć powierzone jej Boskie przesłanie, Juliana tworzy oryginalną i niezwykle interesującą teologię. W Objawieniach przeczytamy o tym, czym chlubi się współczesna teologia jako odkryciem: o Bogu-Matce, o nadziei powszechnego zbawienia, o znoszącym wszelki grzech miłosierdziu Ojca, o Synu zamieszkującym w głębi ludzkiej duszy.

„Oddzielona od nas czasem i okolicznościami życiowymi, a przecież bliska przez swój trzeźwy osąd oraz mądry optymizm, jest doskonałym kierownikiem duchowym dla wszystkich pogrążonych w depresji ludzi dwudziestego pierwszego wieku, dla nas, nie lękających się dżumy, ale trawionych nihilizmem i pustką. To do nas właśnie, którzy lękamy się tsunami, powodzi, skażenia środowiska (...), do nas, którzy lękamy się, tak bardzo jak nigdy dotąd, przyszłości, skierowane jest zapewnienie, że «wszystko będzie dobrze»”.
[fragment książki]

„Dzieło wyśmienite, piękne, krzepiące, bardzo «nadziejne». Koniecznie!!!”
[Cyprian Klahs OP]