Święty Jacek. Życie i cuda. Źródła z tradycji dominikańskiej

Święty Jacek Odrowąż (ok. 1183–1257), dominikanin, który przyjął habit z rąk samego założyciela Zakonu Braci Kaznodziejów, wytrwale i z pasją realizował swoje powołanie. Wędrując po świecie, głosił Ewangelię, zakładał klasztory, uzdrawiał i czynił cuda. Na opinię świętości nie trzeba było długo czekać. Już za życia świeccy i bracia zakonni dostrzegali w św. Jacku nieprzeciętną dobroć i liczne cnoty. Wkrótce po śmierci zakonnika współbracia zaczęli odnotowywać świadectwa o jego świętości w niezachowanej do naszych czasów księdze cudów. Sto lat później lektor Stanisław z Konwentu Świętej Trójcy w Krakowie spisał je ponownie. Jego dzieło zatytułowane Życie i cuda św. Jacka z Zakonu Kaznodziejów wraz z bogatym materiałem źródłowym związanym z procesem kanonizacyjnym prezentujemy Czytelnikom w nowym przekładzie i opracowaniu badaczy z Uniwersytetu Jagiellońskiego.

„Potocznie był nazywany Jackiem, po łacinie zaś Hiacyntem. A zwany był Hiacyntem od nazwy kwiatu hiacyntu bądź od kamienia”.
[fragment książki]

„Jeśli bowiem w tym ziemskim, przemijającym życiu jest coś, co mogłoby mnie w jakikolwiek sposób ucieszyć, to najbardziej – jak myślę – byłby dany mi z woli Bożej ów dzień, w którym usłyszałabym, że ten właśnie sławny mąż zaliczony został w poczet świętych. Do tego zaś, abym i ja była uczestniczką tak wielkiego dobra (...)”.
[Królowa Zofia do papieża Mikołaja V, Kraków, ok. 1450 r.]