Traktat o życiu duchowym

Dzieło pod tytułem „O życiu duchowym” („De vita spirituali”) jest jednym z najsłynniejszych pism Ferreriusza. Zawiera wskazówki przeznaczone dla osób duchownych, z treści można się domyślić z dużą pewnością, że chodzi o zakonnych współbraci świętego, dotyczące tego, jak być dobrym zakonnikiem i kierownikiem duchowym. Jednak, wbrew pozorom, nie jest to książka przeznaczona wyłącznie dla osób, które przyjęły święcenia, czy złożyły śluby zakonne. Z pewnością da czytelnikowi posmak dominikańskiego życia z przełomu XIV i XV wieku, jednak przekazane w niej prawdy dotyczące życia duchowego są uniwersalne. Ich opis, dokonany przez św. Wincentego, z pewnością przyda się także świeckim, szczególnie tym, którzy są odpowiedzialni za innych ludzi, zwłaszcza za ich rozwój duchowy.Na początek autor dzieła opisuje filary życia duchowego, na których należy oprzeć swoje dążenie za Chrystusem. Są to: ubóstwo i cisza serca. Pierwsze z nich nie jest rozumiane jako całkowite wyzbycie się dóbr, a jako wewnętrzna wolność wobec nich, wyrażająca się, między innymi, zdolnością do poprzestawania na posiadaniu jedynie tego, co konieczne. Cisza serca to postawa, której fundamentem jest uznanie własnej grzeszności i praca nad tym, by zyskać panowanie nad swoim językiem. Do uciszenia serca prowadzi odrzucenie pośpiesznego osądzania innych oraz pokorne przyjmowanie trudności, jakie przynosi nam codzienność, począwszy od trudnych relacji, a skończywszy na chorobach odbierających nam zdolność działania na rzecz dobra innych i nas samych. Ważne jest także wypracowanie w sobie zdolności do dziękowania i dostrzegania motywacji do tego, by to czynić. Takie działania oczyszczają serce i uzdalniają je do przyjmowania Boga.

Św. Wincenty Ferreriusz - (1350-1419), wędrowny kaznodzieja dominikański. Występował przeciwko herezjom, zyskał sobie przydomek „anioła Apokalipsy”. Zabiegał o zakończenie wielkiej schizmy zachodniej.