Życie wieczne. Przyczynek do eschatologii filozoficznej

Dobra teologia naturalna jest niezbędna w każdej poważnej refleksji nad wiarą. Chroni ją przed dowolnością, zabobonem i werbalizmem, dostarcza wyostrzonych narzędzi myślenia. Uprawianie teologii naturalnej pokazuje wszak, że nie jest dobrym zwyczajem przenoszenia namysłu nad Bogiem w pozaracjonalną przestrzeń, do której dostęp jest albo zupełnie niemożliwy, albo możliwy tylko pod warunkiem zgody na istnienie nadprzyrodzonego objawienia.

„Zmierzenie się z tematem wieczności i życia wiecznego wydaje się obecnie ważne i potrzebne, gdyż ludzie żyjący na początku XXI wieku doświadczają skutków «wyzwalającego» procesu indywidualizacji i wchodzenia w świat nicości aksjologiczno-ontologicznej, które są związane z samotnością i bezcelowością jednostkowego istnienia. Człowiek jednak temu, co się wokół niego dzieje, usiłuje nadać utracony sens, dokonując interpretacji i reinterpretacji przeżytych doświadczeń. Niniejszy przyczynek do eschatologii filozoficznej oraz jego implikacje pozwalają mieć nadzieję, że problem nieuchronności śmierci nie będzie kojarzony jedynie z ostatecznym kresem ludzkiego życia”.
[ks. dr hab. Adam Świeżyński, prof. UKSW]

Ireneusz Ziemiński - filozof, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Szczecińskiego. Były profesor Wyższej Szkoły Humanistycznej TWP w Szczecinie i wykładowca Collegium Civitas w Warszawie. Zajmuje się filozofią religii. W 2017 otrzymał Nagrodę im. księdza Józefa Tischnera.